Honorowi obywatele

Ryszard Kaczorowski

Ryszard Kaczorowski urodzony 26 listopada 1919 roku w Białymstoku, zmarł 10 kwietnia 2010 roku w kataftrofie samolotu Tu-154 pod Smoleńskiem.

Ostatni prezydent Rzeczpospolitej Polskiej na uchodźstwie, bohater II wojny światowej, instruktor harcerski, białostoczanin, honorowy obywatel Białegostoku i Supraśla. Przed wojną był instruktorem harcerskim w dzisiejszej stolicy województwa podlaskiego. Harcerstwo było osią jego życia. Z nim najmłodszy syn rodziny pieczętującej się szlacheckim herbem Jelita związał się jeszcze przed II wojną światową. Za harcerstwo - konkretnie tworzenie konspiracyjnych Szarych Szeregów pod sowiecką okupacją - trafił w 1940 r. do celi śmierci w sowieckim więzieniu. Sto dni oczekiwał na wykonanie wyroku. Wojskowy sąd karę najwyższą zmienił na 10 lat łagrów.

Karę odbywał w Dolinie Śmierci nad Kołymą, wyrywając dla Stalina z wiecznej zmarzliny złoto. Wolność odzyskał dwa lata po aresztowaniu, po podpisaniu układu Majskiego. Potem był mundur II Korpusu, upał i cholera w Palestynie. Półwysep Apeniński. Pod Monte Cassino Kaczorowski dowodził jednym z ośrodków łączności w II Brygadzie strzelców. Przeszedł z Andersem cały szlak bojowy.

Po zakończeniu wojny pozostał w Wielkiej Brytanii. Powrócił też do harcerstwa. Jako absolwent londyńskiej szkoły handlu zagranicznego aż do przejścia na emeryturę zajmował się księgowością w przemyśle. Równocześnie aktywnie działał w organizacjach emigracyjnych, budując harcerstwo na obczyźnie. Naczelnikiem, a następnie przewodniczącym emigracyjnego ZHP był przez ponad 30 lat, od 1955 do 1988 r. W 1986 w rządzie na emigracji został ministrem do spraw krajowych, w 1989, po nagłej śmierci Kazimierza Sabbata, objął stanowisko prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźstwie. Rok później w grudniu urząd i insygnia władzy, wśród nich insygnia Orderu Orła Białego i Orderu Odrodzenia Polski przekazał na Zamku Królewskim w Warszawie Lechowi Wałęsie. W 2004 r. Elżbieta II za zasługi na rzecz Polonii Brytyjskiej uhonorowała go orderem św. Michała i św. Jerzego.

Na swoje 90. urodziny przyjechał do rodzinnego Białegostoku. W ciągu ostatnich 20 lat chętnie tu wracał. Miasto przyznało mu honorowe obywatelstwo, on lokalnemu uniwersytetowi podarował swój księgozbiór.

- Mam dwie takie pamiątki, bardzo dla mnie ważne, które czekają na to, żebym zabrał je ze sobą do grobu. To skała z Monte Cassino i garść ziemi spod dębów w parku na Zwierzyńcu. Tych dębów, które tworzą pomnik Konstytucji 3 Maja i pod którymi kilkadziesiąt lat temu składałem przyrzeczenie harcerskie - mówił wówczas Ryszard Kaczorowski, jedna z ofiar katastrofy lotniczej w Smoleńsku.

Kazimierz Michałowski

ppłk Kazimierz Michałowski urodzony 27 października 1917 r. w Braiłówce (Kazachstan), zmarł 13 listopada 2008 r. w Marsylii.

W 1921 roku wraz z rodziną przyjechał do Polski, najpierw do Lwowa, potem na Suwalszczyznę, a 1926 roku do Białegostoku. Tutaj ukończył Szkołę Handlową. Był absolwentem Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu, XIII rocznik (1938 -1939).

Oficer 10. Pułku Ułanów Litewskich w Białymstoku. Uczestnik kampanii wrześniowej od Białej Piskiej po ostatnie walki września pod Kockiem, Adamowem i Wolą Gułowską. Po kapitulacji w niewoli niemieckiej, z której uciekł do Francji. Walczył w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie. Po ich rozwiązaniu osiadł w Marsylii, ukończył wydział chemii i podjął pracę zawodową w przemyśle naftowym. Po 13 grudnia 1981 r., jako jeden z pierwszych organizował we Francji akcje potępiające stan wojenny i przez 10 lat wysłał do Polski ponad 50 transportów z lekami, żywnością i odzieżą W tym m.in.: inkubatory, aparaty rentgenowskie do szpitali, pomoc dla parafii i szkół.

Ppłk Kazimierz Michałowski dzielił się swoimi doświadczeniami z młodymi władzami samorządowymi Podlasia. Za swoje zasługi otrzymał tytuł Honorowego Obywatela Supraśla. Był Honorowym Prezesem Koła Żołnierzy 10. Pułku Ułanów Litewskich i Ich Rodzin w Białymstoku, niestrudzonym w promowaniu tradycji swojego ukochanego pułku. Uczestniczył i często współorganizował uroczystości religijno – patriotyczne w Białymstoku, Kocku, Grudziądzu, a także w Warszawie, Marsylii, Lyonie, Paryżu i Londynie. Miał wielu przyjaciół wśród dostojników państwowych i kościelnych. Był od 1990 roku członkiem Rady Fundacji na Rzecz Tradycji Jazdy Polskiej, brał udział w wielu Zjazdach Kawalerzystów II RP w Grudziądzu.

Odznaczony był m.in.: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Kampanii Wrześniowej, Krzyżem za Wierną Służbę, Medalem Wojska i wieloma innymi odznakami.

Jan Andrzej Konstanty Zachert

Jan Andrzej Konstanty Zachert urodził się 20 sierpnia 1938 roku w Warszawie. Uczęszczał do szkoły podstawowej w Zgierzu, Warszawie oraz w Bydgoszczy i to właśnie tam zdał egzamin maturalny. W 1958 roku rozpoczął naukę w Studium Ekonomicznym Handlu WSE w Łodzi, a w latach 1960-1967 studiował na Wydziale Prawa i Administracji UW.

Jan Zachert od najmłodszych lat jest związany z miastem Supraśl. Urodził się w rodzinie potomków angielskiego rodu Sacket. W XVI wieku jedno z gałęzi Sacketów wyemigrowała z Leeds do Polski, gdzie osiedlili się w Międzyrzeczu i Międzychodzie w Wielkopolsce. Kolejną siedzibą rodu stał się Zgierz, a w XIX wieku także Supraśl. To Wilhelm Fryderyk Zachert z małej osady przyklasztornej uczynił Supraśl największym miastem przemysłu włókienniczego w regionie.

Urodzony w 1938 roku Jan Zachert został ochrzczony, przez Księdza Franciszka Tomasik, 2 lipca 1939 roku w supraskim rzymsko-katolickim Kościele Ojców Selezjanów. Od tego czasu mały Zachert mieszkał wraz z mamą Idą w Dworku Zachertów (obecnie siedziba Dyrekcji Parku Krajobrazowego Puszczy Knyszyńskiej). W tym właśnie dworku Jana Zacherta i jego mamę zastało wejście wojsk sowieckich, przed którymi uciekli do drugiego majątku rodowego w Zgierzu.

Zachert wielokrotnie w swoim życiu odbywał krótkie wycieczki do Supraśla, z którym łączą go emocjonalne więzi z rodziną. Wielokrotnie odwiedzał grobowiec przodków oraz składał wizyty znajomym i przyjaciołom na przykład O. Zajdel, Balde, Odyncowa, rodzina Mareckich oraz rodzina Ołdytowskich.

Po wojnie Zachert zamieszkał w Warszawie. Potem 17 lat spędził w Szwajcarii, dzięki czemu Supraśl nawiązał międzynarodowe kontakty, które trwają do dziś. Dzięki niemu do szwajcarskiego Balstahl na wymianę jeździ supraska młodzież i młodzi rolnicy na staże. W efekcie tej współpracy zawarto już trzy gminne polsko-szwajcarskie "małżeństwa". Współpraca nawiązała się z takimi szwajcarskimi gminami jak: Balstahl, Dornach i Gelterkinden.

Zasłużony dla miasta Supraśl Jan Zachert w 1991 roku został członkiem Towarzystwa Przyjaciół Supraśla, a dnia 23 września 1995 roku otrzymał turył Honorowego Obywatela Miasta Supraśl oraz złotą odznakę "Zasłużony Białostocczyźnie". Jest również inicjatorem partnerstwa między gminą Supraśl a gminą Zgierz.